Παρηχῶ

 Ἂν δὲ θὰ ’ρθῶ, δὲ θὰ φθαρθεῖ

δὲ θὰ θλασθεῖ τὸ πάθος ποὺ ὀρθώθη ευθύς

ὣς ὁ θερμός θεσμὸς ποὺ ἐθραύσθη χθές.

Μὰ ἀφοῦ ἄθλια νιώθω,

ὣς θυμηθῶ τοῦ θείου κλαυθμοῦ σου βάθος,
θὰ ’ρθῶ μ’ ἀνθοὺς καὶ θὰ εὐφρανθεῖς

Θούθμωσι θὲς δὲ θές.

Decalcomania - Rene Magritte (1966)

Δημιουργική γραφή attempt #3

Here's a little new one..

1. ντόπιο

2. εφιάλτης

3. ανάλυση

4. φωτογραφία

5. αριστούργημα

 

Ποτέ δεν περίμεναν ότι θα τους εμφανιζόταν τόσο ξαφνικά μια τέτοια ευκαιρία να ανανεώσουν την καθημερινότητά τους και να ξαναθυμηθούν τις βαθιά κρυμμένες τους ανάγκες και ελλείψεις. Η άρνηση του εαυτού τους υπό την πίεση των υποχρεώσεων είχε γίνει ένας εφιάλτης στον ύπνο κι ένα αγκάθι στον ξύπνιο.

The Lovers - Rene Magritte (1928)

 Ήταν πραγματικά άξια θαυμασμού η αφοσίωση που έδειχναν -μέχρι πρότινος τουλάχιστον- στις αρχές και στα πρέπει, αν κρίνει κανείς ότι αμελούσαν τις προσωπικές ανάγκες τους ελέω της εργασιομανίας και του καθωσπρεπισμού. Γι’ αυτό ακριβώς δεν άφησαν τη γνωριμία τους να περάσει ανεκμετάλλευτη. Πίστευαν εξ αρχής ότι η συνένωσή τους θα σηματοδοτούσε το τέλος της ισοπέδωσης και απαξίωσης του εαυτού τους. 

Ωστόσο, ήταν πλήρως συνειδητοποιημένοι ότι αυτή η τρέλα τούς έβαζε μέσα σε μονοπάτια, άγνωστα στη μέχρι τώρα πορεία τους. Κι αυτό φρόντιζε σαφώς, να τους το υπενθυμίζει ο περίγυρός τους˙ οι ενστάσεις από συγγενείς και φίλους, ντόπιους και νεοφερμένους, είχαν γίνει ένα βουητό που κατάφερναν όμως να το απομονώσουν απ’ το ακουστικό τους πεδίο. Σε τελική ανάλυση, όλα τους εμφανίζονταν μπροστά τους σαν μια φωτεινή και ολοκάθαρη φρεσκοεμφανισμένη φωτογραφία.

Το μόνο που απέμενε ήταν να βρουν μία κοινή συνισταμένη, χωρίς ψέματα και υπεκφυγές. Κάτι που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα αρμονικό αποτέλεσμα μέσα απ’ τις ατέλειες της συνύπαρξής τους. Ήταν εντελώς πεπεισμένοι ότι μόνο τέτοιου είδους συμβιβασμοί θα κατάφερναν να μετατρέψουν μια απλή επικοινωνία σε αυτό που τους άξιζε: ένα αριστούργημα της συνύπαρξης μεταξύ δύο σύγχρονων ανθρώπων. 

Το δέσιμο μεταξύ τους ήταν αναπόφευκτο,
οι καρδιές τους σκιρτούσαν σε κάθε βλέμμα.

Δεν ήξεραν τι επρόκειτο να ακολουθήσει
αν και, αυτό, από μόνο του, για μοναδική φορά,
έφερνε τον ήλιο μέσα στην τροχιά της ύπαρξή τους.

Darling

«...βοήθεια, χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
εγώ για 'κείνον χάνομαι κι εκείνος ούτε με ξέρει
αχ να 'μουνα αεράκι, καπνός από τσιγάρο
στο στήθος του να μπαίνω κι εκείνος ας μη με θέλει

βοήθεια, χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
ζηλεύω όποια του μιλά και όποια τον κοιτάει
μα πιο πολύ ζηλεύω εκείνη π’ αγαπάει
σαν τρέμει το κορμάκι του και σαν λιγοθυμάει...»

Περί μίσους & έρωτος

-Μισώ τον έρωτα.
-Πώς μισείς κάτι τόσο όμορφο;
-Μισώ τη δύναμή του.
-Πώς μισείς κάτι τόσο δυνατό;
- ...μισώ εμένα, που είμαι αδύναμη μπροστά στην ομορφιά του.

Κλυταιμνήστρα, Κηφισιά

Αujourd'hui. Ηier. Τoujours.

 

-Pssst... Don't you want to know more..?!

-You.. you saw her, didn't you?

-Yeah, we saw her. She slid us into the pocket of her blouse... against her breast!

-And... and.. is she pretty?

-Umm.. not bad.. Beautiful. No, just pretty! No... beautiful.

-What does she want from me?

-She's broke and she wants a reward for giving the album back. Or, maybe she collects ID pictures too. That's it. And since she's already got us, she wants to swap us for a one-eyed bloke with a moustache!

-....?!

-Of course not you git. She's in love.

-But... but..... I don't even know her!

-Of course you do. You do know her.

-How long for?

-A long time ago...... Forever.... in your dreams.

Σύμβαση αγυρίστου χρόνου

Σε τσιμεντένιες πόλεις συμβαίνει το οξύμωρο να'ναι πυκνοκατοικημένες κι όμως να μοιάζουν εξίσου ακατοίκητες: δεν ξέρεις ποιος ζει -και ποιος πεθαίνει- δίπλα σου. Τον περασμένο χρόνο ξενοίκιασα από ένα διαμέρισμα σε μια προ πενηντακονταετίας χτισμένη οικογενειακή πολυκατοικία. Οι φθορές της έμελλαν να γίνουν και δικές μου. Σαν τώρα θυμάμαι την τελευταία φορά που ανέβαινα με μαύρη καρδιά τα σκαλοπάτια για να παραδώσω τα κλειδιά στον ιδιοκτήτη. Και πώς μετά γύρισα πίσω να κοιτάξω το άδειο πια μπαλκόνι μου. Ήσυχη γειτονιά, όπου, όπως είναι σύνηθες στις πόλεις, δεν ξέρεις τους κατοίκους στα γύρω σπίτια. Αλλά ποτέ δε γνώρισα και τη διπλανή γειτόνισσα. Ήξερα μόνο ότι τη φρόντιζε η Λουΐζα, που με ρωτούσε πάντα όταν με έβλεπε, όλο χαμόγελο και με τα σπαστά Ελληνικά της: «Τι κάνει το παλικάρι;» Μηδέν ηχομόνωση βλέπεις όταν χτίζανε πριν μισό αιώνα.
   Η πραγματική όμως ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος ποτέ δεν έβγαινε απ'το σπίτι -συμπεραίνει κανείς ότι τα χρόνια την είχαν καθηλώσει στο κρεβάτι. Ώσπου μετά από μήνες όταν βρέθηκα στη γειτονιά, πέρασα από 'κει για να παραλάβω κάποια γράμματα συνδρομής. Γύρεψα τη Σ. που την ήξερα καλά για να τη χαιρετήσω.

-Ακόμα ξενοίκιαστο ε;
-Και δεν είναι μόνο αυτό.
-Μη μου πεις..
-Ναι, μας άφησε η γιαγιά. Γι'αυτό έφυγε και η γυναίκα.

Αυτό το συναίσθημα που σε διακατέχει

όταν πεθαίνει κάποιος δίπλα σου,

που δεν τον ήξερες προσωπικά,

σου αφήνει ένα παράξενο κενό.

Και η συνέχεια της ιστορίας μεταφέρεται στο τωρινό διαμέρισμα. Κατά σύμπτωση, η πολυκατοικία ομοίως οικογενειακή, με μία κατάκοιτη γιαγιάκα στο ισόγειο, να την φροντίζει μία γυναίκα με εξίσου σπαστή προφορά -θραύση κάνουν οι αλλοδαπές σε τέτοιες δουλειές, που κατά κάποιον τρόπο τις λες και σύμβαση αγυρίστου χρόνου, όχι αορίστου, γιατί σταματάνε όταν η γιαγιά πάει στον αγύριστο -τραγικό μα αληθές. Κατά δεύτερη σύμπτωση, ονομάζεται κι αυτή Λουΐζα -πρέπει να'ναι το αντίστοιχο δικό μας Μαρία, δε θέλω να το ερμηνεύσω διαφορετικά γιατί θα τρομοκρατηθώ. Θα τραγουδήσω απλώς «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.»

   Απ' τις αρχές ακόμα με είχε προσκαλέσει ένα πρωί στο σπίτι, με κέρασε ένα παραδοσιακό γλυκό της χώρας της και επιτέλους, γνώρισα την κυρα Μαρία (αυτή τη φορά, ναι! πρόλαβα και τη γνώρισα). Η έκφρασή της θύμιζε τις φιγούρες απ'το Triplettes de Belleville, μα περισσότερο τον γεράκο στο Magasin des suicides, που περίμενε ανάσκελα στο κρεβάτι την παραγγελία του. Έτρωγε τα πάντα περασμένα απ'το μπλέντερ κι η ομιλία της είχε διαταραχτεί οπότε έβγαζε μονάχα πού και πού άναρθρες βραχνές κραυγές. Την χάιδεψα απαλά, μιας και έδειχνε τόσο εύθραυστη κι εκείνη έκλεισε τα μάτια και χαμογέλασε.

Tout est là, monsieur Calmel

   Η Λουΐζα no.2 με φίλεψε κι άλλο κομμάτι γλυκού και επέμεινε να πηγαίνω όποτε θέλω να τις κρατάω παρέα. Πράγμα, όμως, που ποτέ δεν έτυχε, μιας και τη συναντάω στη χάση και στη φέξη (κυριολεκτικά), που δεν είναι άλλο απ'τις ώρες που έρχομαι και φεύγω. Μία απ'αυτές τις ώρες λοιπόν, μένω άναυδη στην όψη ενός χαρτιού έξω απ'την είσοδο. «Κηδεύουμε αύριο την πολυαγαπημένη μας μητέρα, γιαγιά και προγιαγιά...». Το διαβάζω ξανά και ξανά με γουρλωμένα μάτια. Δεν είναι δυνατόν! Συνήλθα μόνο όταν με μανία πλέον με τραβούσε το κουτάβι να κάνουμε αυτό για το οποίο βγήκαμε έξω. Αυτό ήταν. Έφυγε πλήρης ημερών, ήρεμη και ατάραχη. Τη φέρνω στη μνήμη μου και ζωγραφίζονται μπροστά μου οι ρυτίδες του μελλοθάνατου monsieur Calmel στο ημίφως του ρετιρέ της άδειας πολυκατοικίας. Στον χρόνο απάνω αδειάζει λοιπόν και το διαμέρισμα. Κι αυτό το διαμέρισμα.

Όπου πάω μια γιαγιά πεθαίνει.

*Στον επικήδειο της λειτουργίας αναφέρθηκε ότι ήταν μία εκ των γηραιότερων κατοίκων του δήμου, ενώ ήταν φανερό πόσοι την ήξεραν και την αγαπούσαν απ'την αθρόα προσέλευση.

"Tout le jour, mon cœur bat, chavire et chancelle
C'est l'amour qui vient avec je ne sais quoi"

Ξέρεις τι φταίει;

Δεύτερο συνεχόμενο εικοσιτετράωρο και τα βλέφαρα δε λένε να σου κάνουν τη χάρη να κλείσουν. Ψάχνουν τις άκρες του κομοδίνου, της ντουλάπας, της ουράς του σκύλου σου. Στέλνεις μήνυμα στην κολλητή -ξέρει όλα τα εντός εκτός κι επί τα αυτά- της οποίας το ωράριο ύπνου/ξύπνιου ήταν ελαφρώς (έως πλήρως) ανεστραμμένο σε μη εξεταστικές περιόδους, επομένως είσαι κατά μεγάλο ποσοστό βέβαιη ότι θα λάβεις άμεσα μία απάντηση. Πρόκειται για την αληθινή απάντηση, την οποία ήξερες αλλά, ελέῳ ώρας & διάθεσης, δεν την έβγαζες από μέσα σου -τι πράμα κι αυτό, να κρατάμε τη σιγουριά μέσα μας αλλά να παριστάνουμε πως αγνοούμε την ύπαρξή της λες κι είναι η τελευταία μπουκιά της ντροπής στην πιατέλα του εγωισμού. Μια μικρή απάντηση βαλμένη σε μία σύντομη συζήτηση.

-Αυτός που είδαμε σήμερα στην αφίσα, αν έκρυβες απ'τη μύτη και κάτω, δεν του έμοιαζε υπερβολικά πολύ; Είναι απλώς ιδέα μου; Μήπως μου λείπει; Δεν είναι δυνατόν... Πες μου γιατί θα τρελαθώ

-Τώρα που μου το είπες το διαπίστωσα. Όντως του φέρνει.. Σου λείπει;

-Άρααα δεν είναι ιδέα μου.... Άααααααρα: του μοιάζει!! άρα, συμπεραίνουμε με μαθηματική ακρίβεια ότι δε μου λείπει. ...Εεε; Σωστά;;;

-Εεε.... εεεμ... Ναι.... Αλλά μόνο όταν μου το είπες το κατάλαβα. Πιο πριν δε θα πήγαινε το μυαλό μου! Άρααααα.. η αλήθεια είναι κάπου... στη μέση.;;

-«Η αλήθεια είναι ότι: Η αλήθεια είναι» Πολύ βασικό θεώρημα.. Οκ πέραν της πλάκας, δεν ξέρω αν μου λείπει αυτός συγκεκριμένα ή αυτό που είχαμε..

Όταν νιώθεις μόνος σου όλα σου λείπουν..

Μια αγκαλιά, ένας έρωτας, ένα γαλακτομπούρεκο..

-Μια σοκολατόπιτα στην ανάγκη! αλλά τέτοια ώρα πού να βρεις ζαχαροπλαστείο...

-Βρε κι ολόκληρο το εργοστάσιο σοκολάτας με τον Johnny Depp μαζί, αστειεύεσαι;

-Αααχ σταμάτα σατανά!!!!

    

Ίσως επί της ουσίας να δίνεται από μόνη της η απάντηση κι όχι από τον εκάστοτε συνομιλητή. Εν πάσει περιπτώσει, το μόνο σίγουρο ήταν ότι χρειαζόσουν απλώς μια ελαφριά συνομιλία, έως και ανώριμη.

Έλα παραδέξου το, πολλές φορές μόνο σε ανάρμοστες κουβέντες βρίσκεις την κρυμμένη αλήθεια σου.

 Κάπου εκεί μέσα στα χυδαία υποννοούμενα περιέχονταν η μικρή τονωτική επιβεβαίωση, που θα σου εξασφάλιζε τον αποψινό ύπνο και ίσως να σ' έφερνε λίγο πιο κοντά στην έξοδο του λαβυρίνθου των συναισθημάτων. Κανείς δε σ' ανάγκασε να μπεις εκεί, κανείς δε σε ωθεί να βγεις. Νομίζεις πως αν δραπετεύεσεις δε θα ξανασυναντήσεις τέτοιους λαβυρίνθους; Ε λοιπόν, όχι μόνο θα μπεις σε καινούργιους και πιο πολύπλοκους, αλλά επιπλέον θα έχεις και λεπτότερο μίτο στη διάθεσή σου -κρίση βλέπεις, η Αριάδνη δεν αγοράζει πλέον καλής ποιότητας κλωστή παρά εκείνες της κακιάς ώρας που δεν κρατούν ούτε στο πρώτο πλύσιμο. Πραγματικά όμως, οι κλωστές φταίνε που τα ρούχα ξηλώνονται κάθε τόσο.

Όχι δεν πάχυνα. Οι κλωστές φταίνε.

   Λεπτός μίτος στο λαβύρινθό σου, λοιπόν. Οπότε, μη νομίζεις ότι η εμπειρία σου μετριέται με το πάχος της κλωστής. Η κλωστή κόβεται ανά πάσα στιγμή και χάνεις την άκρη της. Η πραγματική εμπειρία είναι όλα όσα έχεις κρατήσει μέσα στο κεφάλι σου. Κι αυτά δεν κόβονται έτσι απλά, εκτός αν τα νήματα του εγκεφάλου σου είναι κι αυτά κακής ποιότητας. Στην τελική, άσε τις κλωστές και τα κουβάρια για όσους θέλουν να παιδεύονται. Κοιμήσου. Κι οι απαντήσεις θα 'ρθούν στην ώρα τους.

Πάψε πια

-Πότε θα σταματήσει να βρέχει;

-Όταν αρχίσεις να ακούς τον ήχο των αχτίδων του μυαλού σου.

Είναι αμέτρητες κι αν δεις μονάχα έστω μια απ' αυτές θα τυφλωθείς τόσο απότομα που το σκοτάδι που θαρρούσες πως έβλεπες τόσον καιρό θα σου φανεί καταιγίδα φωτός.

Τα κύματα της νιότης τραβούν βαθιά τις ρίζες του παρελθόντος

να τραφούν με τη σοφία του μυαλού σου.

Αναδύεται η εναγώνια προσπάθειά σου να στραφείς στο έσω σου και στη μοναχικότητα -όχι τη μοναξιά, όχι αυτή τη θλιβερή και άσπονδη μοναξιά, παρά εκείνη την ήρεμη και δημιουργική μοναχική παρέα που μόνο εσύ μπορείς και ξέρεις να κρατάς στον εαυτό σου.

Τότε που ξηλώνονται όλοι αρμοί του πέτρινου σύμπαντος

της κούρασης και της απρόσωπης ρουτίνας,

όλα τ' ανάρμοστα χωρούν και σε γλυκαίνουν.

Κι άμα ποτέ σου βγάλεις το πέπλο της βροχής και της ματαιότητας, αυτής που σε τεντώνει να υψωθείς πάνω απ' τη στάθμη που σε πνίγει, τότε όλα τριγύρω σου θα λάμψουν -και τα κακά και τα καλά- πύρινα φώτα θ' ανάψουν, λες και γιορτή στήθηκε μπροστά στα μάτια σου, πρόχειρα, αληθινά, ανέμελα.

Μία-μία οι αχτίδες θα σε ζεσταίνουν

και θα αισθανθείς τον όγκο τους μέσα σου,

θα σε τυλίγει η μορφή τους ακέραια και διαπεραστική,

ασήμι αμόνι και σφυρί,

θα σου λειαίνει και θα σου στιλβώνει την ψυχή,

θα σ' υγιαίνει.

Γενέθλια

1:23pm -Καλημέρα! Είδα κάτι ευχές προς εσένα στο news feed. Έχεις γενέθλια;
1:48pm -Ξέρω 'γω, δεν το θυμάμαι αλλά για να το λένε μάλλον σήμερα γεννήθηκα.
1:53pm -Χαχα! Χρόνια πολλά και καλά!! Χρόνια Πολλά κάθε μέρα!
1:56pm -Κάθε μέρα, όλη μέρα, όχι μόνο σήμερα.
1:58pm -Χαχα κι εγώ τα ίδια λέω. Δεν μ' αρέσουν οι ευχές στα γενέθλια.

Chat Conversation End

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, απομυθοποιείται -ολικώς ή μερικώς- η έννοια των γενεθλίων, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου -μην πάει ο νους σας μόνο στις γυναίκες, δεν αναφέρομαι στο κρύψε-χρόνια τρικ: «μετά τα -άντα δε γιορτάζουν χρυσή μου τα γενέθλια».

Αν το πάρουμε αντικειμενικά, πόθεν πώς να γιορτάζω ένα συμβάν που δεν θυμάμαι; Θα μου πεις, και την επέτειο του Πολυτεχνείου τη γιορτάζεις με νταβαντούρια ενώ δεν την έζησες -για να μην πω για την επέτειο του '40 κ.λπ.. Εντάξει, πολύ αντικειμενικά το πήρα και νομίζω δε μας κάνει αυτή η προσέγγιση. Ας το πάρω αλλιώς λοιπόν.

Το ζήτημα του να μην πανηγυρίζω «μετά...γλυκών και λαμπάδων» τη γενέθλια ημέρα -που μου έχει δώσει αν μη τι άλλο και ένα ζώδιο και έναν ωροσκόπο και έναν αστρολογικό χάρτη και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο ακόμα- το υποστηρίζω ακριβώς επειδή μπορώ και γουστάρω να γιορτάζω τη ζωή κάθε μέρα & οποιαδήποτε στιγμή. Η θεωρία είναι κάθε άλλο παρά επιφανειακή. Και εξηγούμαι. Τη στιγμή που κουράζεσαι και πασχίζεις να βγάλεις τα προς το ζην, βρίσκω ανούσιο & κενό να παριστάνεις τον χαμογελαστό εορτάζοντα μία μέρα του χρόνου για μερικές ώρες επειδή "έτσι είθισται" ή "τιμής ένεκεν". Κυρίες μαμάδες και κύριοι μπαμπάδες, νομίζω πως αν κάποιος έπρεπε να γιορτάζει είστε εσείς, που καταφέρατε και φέρατε στον κόσμο ένα νέο πλάσμα.

Να γιορτάζετε που αναθρέψατε ένα παιδί.
Αν δεν δημιουργήσατε ενήλικα μην γιορτάζετε, έχετε αποτύχει.

(τροποπ. Robert James Waller, The bridges of Madison County)

Και σκεφτείτε και το εξής. Κάποτε το γεγονός των γενεθλίων δεν γιοταζόταν καν. Κι όταν λέμε κάποτε δεν εννοούμε το χρυσό αιώνα του Περικλέους, μιλάμε για 50 χρόνια πριν. Ούτε δώρα ούτε τούρτες με κεράκια. Φερ’ ειπείν, ο παππούς μου δε γνωρίζει ακριβώς πότε γενήθηκε. «Το μόνο που ξέραμε είναι ότι ‘οι ροδιές ήταν φορτωμένες’ -έτσι είχε πει η μάνα μου». Γι’αυτό διάλεξε να δηλώσει στην ταυτότητά του μία μέρα του Οκτώβρη, έτσι για τα τυπικά. Γιορτάζονταν μόνο η ονομαστική εορτή και αυτό λόγω θρησκείας και αγίων -που και το ίδιο το όνομα με θρησκευτική τελετή το παίρνουμε. Προστέθηκε επομένως μία ακόμα γιορτή, μία ακόμα αφορμή για ψώνια και αγορές, όπως έχει επισφραγιστεί με δώρα και η Γιορτή της Μητέρας και η Γιορτή των Ερωτευμένων.*

Εν κατακλείδι, η ενέργεια και η σημασία που δίνουμε στην κάθε μέρα εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Δεν πρόκειται για ματαιωτική και απαξιωτική σκέψη. Τουναντίον, τιμάς ρεαλιστικά, με ελεύθερη βούληση, χωρίς κοινωνικά «πρέπει» και ηθικά «επιβάλλεται» την ημέρα που διάλεξες να βγεις από τη μήτρα της μητρός σου. Δεν τη θυμάσαι αυτή την ημέρα αλλά τη θυμούνται οι δικοί σου άνθρωποι. Να ξέρεις όμως ότι αν θυμάσαι να γιορτάζεις την ύπαρξή σου καθημερινά, τότε άνθρωπέ μου, θα ‘χεις κάθε μέρα γενέθλια. Αν μάλιστα σε θυμούνται και σε αγαπούν αυτοί που έχεις κοντά σου, τότε θα ζεις μια γιορτή σε όλο της το φόρτε, που ούτε πυροτεχνήματα, ούτε δώρα αξίας ούτε τούρτες με σαντιγύ δεν την ξεπερνούν. (‘Νταξ’ για το τελευταίο μην παίρνεις κι όρκο.)

*Θα ‘θελα να ‘ξερα, στη γιορτή του αυγού (Παγκόσμια Ημέρα Αυγού, 2η Παρασκευή του Οκτώβρη), πώς εύχονται; Κάνουν δώρο αυγά; Σοκολατένια όπως το Πάσχα; Ή τα παίρνουν έτοιμα από καρτέλα κι επειδή είναι κινητή εορτή τα πετούν ο ένας στον άλλον; Ωμά ή βραστά για σασπένς.

Ρυθμίσεις απορρήτου και τα συναφή

Έχεις σπάσει το κεφάλι σου να θυμηθείς τον κωδικό που χρησιμοποιείς για έναν από τους μόνο 287.000 λογαριασμούς σου σε μέσα (και έξω) κοινωνικής δικτύωσης γιατί όλα τα'χε η Μαριορή το instagram της έλειπε. Τον άλλαξες σχετικά πρόσφατα πάνω σε μία κρίση πανικού για διασφάλιση των προσωπικών σου δεδομένων ήτοι των φωτογραφιών «τρώμε μόνο σκωτσέζικο φασιανό με μύρτιλα και όχι παστουρμά με σκορδοστούμπι» και των posts «η φάση είναι ρομαντζάδα με πανσέληνο και παστές σαρδέλες», και σου είναι αδύνατον να τον ανακαλέσεις γιατί όταν τον σχημάτιζες έτρεχαν στο ρημαδοκεφάλι σου όχι οι όλο-ερωτισμό-τρομάρα-να'σού-'ρθει λογαριασμοί σου στον ιντερνέ αλλά εκείνοι οι ανέραστοι που στοιβάζονται στο γραμματοκιβώτιο τακτικώς και ανεξαιρέτως. Δοκιμάζεις μάταια, ξαναδοκιμάζεις ματαιότις-ματαιοτήτων-τα-πάντα-ματαιότις και όταν έχουν κοντέψει να βράσουν τα ρεβύθια της κυρα Νίτσας απέναντι φτάνεις στην ύστατη δυνατότητα που σου παρέχεται να δημιουργήσεις έναν καινούργιο κωδικό και όλ'αυτά κατόπιν μίας επίπονης δοκιμασίας αλγορίθμων και τερτιπιών που τεστάρουν αν έχεις iq ραδικιού ή μπάμιας (η δε τελευταία εν τω μεταξύ μακράν ηλιθιότερη εξ ου και η χυλόπιτα που της ρίχνεις* αν σέβεσαι τη στοματοφαρυγγική σου κοιλότητα -προτιμάμε τα έξυπνα φαγιά) και μπορείς να πληκτρολογήσεις ένα λαβύρινθο γραμμάτων επιβεβαιώνοντας ότι δεν είσαι ρομπότ -παρ'ότι σε έβαλαν να σκέφτεσαι από γεννησιμιού σου έτσι- τι ανεκδιήγητο σου λέει;! «Ξέρετε μανδάμ δε δύνασθε να χρησιμοποιήσετε τον ίδιο κωδικό που είχατε πριν».

       Δηλαδής τόσην ώρα σπαζοκεφαλιάζομαι να τον θυμηθώ κι όταν μετά μου δίνεις το πράσινο φως να τον αλλάξω κάνω μια τρύπα στο νερό και επιλέγω τον παλιό που δεν ημπόρεγα να θυμηθώ η παρδαλόμυαλη. Ρυθμίσεις και πολιτική απορδήτου! Λογικό πάντως μετά από τα ρεβύθια της Νιτσάρας με της τρεμουλιαστές μπρατσάρες που μοσχοβρωμάνε χειρότερα κι από το Θερμαϊκό στα καλύτερά του. Ωραίες είναι η τρύπες στο νερό όμως. Ακόμα και σ'αυτό υπάρχει μία ενιαία και αρμονική συνύπαρξη του έξω κόσμου με τη μαλακία που σε δέρνει αμετανόητα ωσάν να μην υπάρχει Δευτέρα Παρουσία. Αυτό με τη Δευτέρα σβήσ'το δε μ'άρεσε.


*Σοβαρά τώρα, αν υπάρχει συνταγή «μπάμιες με χυλοπίτες» πρέπει να μαζευτούμε όλοι στο Σύνταγμα και να το κάψουμε στο μαγείρεμα για να αποτείνουμε φόρο τιμής σε όσα τρόφιμα μπήκαν άθελά τους στο ίδιο καζάνι με την τριχωτή μπάμπια αλλά και προς παραδειγματισμό όλων όσων ψευτογκουρμεδομαγείρων που θεωρούν ότι αυτό το λαχανικό που φύεται ακόμα εκεί έξω είναι άξιο για βρώση αντί να το ψεκάσουν με κοκτέιλ από αυγά κάμπιας & μελίγκρας και να πάει άθαφτο που κακό ψόφο να'χει.

Γιαγιαδίλα

     Αυτές τις μέρες δεν είναι να κυκλοφορείς προτού δύσει ο ήλιος. Μπαίνοντας στο αμάξι κάνεις δωρεάν σάουνα με δώρο hot stone massage, μόνο που αντί για θερμές ηφαιστειογενείς πέτρες σ'ακουμπάει το σαλόνι του αυτοκινήτου με τον ζεματιστό λεβιέ ταχυτήτων. Χώνεσαι στα στενά & δε βλέπεις την ώρα να φτάσεις στο δροσερό σου διαμερισματάκι. Όπως κάθε καλοκαιριάτικο απομεσήμερο μετά τη δουλειά.

     Έλα όμως που κάποιες φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμένεις. Και κάτω απ'τα πεύκα βλέπεις μία γιαγιαδίτσα με το νυχτικό της και το κομπινεζόν παρακαλώ, παρά τους 40 βαθμούς, με παπούτσια φορεμένα σαν παντόφλες πατημένα στις φτέρνες, να περπατάει συρτά και τρεμουλιαστά. Τα άσπρα μαλλιά της ανακατεμένα και το πρόσωπό της έδειχνε τόσο αφοσιωμένο που δεν έλεγες ότι έχει αποπροσανατολιστεί.
   Αμέσως κόβω ταχύτητα, κατεβάζω παράθυρο, σταματάω δίπλα της. Την κοιτάζω και της χαμογελάω τάχα μου ότι την ξέρω και θέλω να τη χαιρετήσω. Δε με αναγνωρίζει προφανώς. Προσπαθώ να καταλάβω αν είναι εντάξει. Πήγε να χαμογελάσει και φάνηκαν τα ούλα της πίσω από τα ζαρωμένα χείλη.

-Τι κάνετε;

-Πάω στο γιατρό.

-Ααα τέτοια ώρα με τόση ζέστη;

-Έχω αργήσει.

Απαντούσε λογικά. Άρα καλά άκουγε. Χειρόφρενο. Κατεβαίνω στο πεζοδρόμιο. Η άσφαλτος άχνιζε από κάτω. Από πίσω ουρά τα αμάξια. Κάνω νόημα. Οι οδηγοί το πιάσανε αμέσως.

-Μόνη σας είστε;

-Πάω στο γιατρό. Έχω ραντεβού.

Συνέχισε να περπατάει. Ξεφυσούσε. Την κρατάω απ'το μπράτσο. Εν τω άμα κατέβηκαν και οι υπόλοιποι οδηγοί. Έβραζε ο τόπος. Η γιαγιά ατάραχη.

-Πάρτε την αστυνομία, παρκάρω στη γωνία.

Όλα έγιναν εν ριπῇ οφθαλμού. Ευτυχώς μερικοί άνθρωποι παρά τη ζέστη δεν παραιτήθηκαν. Παρέμειναν εκεί.

-Πώς σας λένε;

-Βούλα. Από το Παρασκευούλα.

-Α τι ωραία, πότε γιορτάζετε;

-Της Αγίας Παρασκευής.

Μας τρολάρει κιόλας. Απαντούσε πολύ ξύπνια παρά το σαλεμένο της βλέμμα. Μέχρι να έρθει το περιπολικό προσπαθούσαμε να της κάνουμε ερωτήσεις να μην καταλαβαίνει ότι την απασχολούμε. Άλλοτε απαντούσε πειστικά, άλλοτε ανισόρροπα. Τα λεγόμενά της θα μπορούσαν να στέκουν, ήταν λογικά αλλά και παράλογα ταυτοχρόνως. Κι αν είναι αλήθεια; Αν όντως βγήκε να πάει στο γιατρό και βαριόταν να ντυθεί;

-Αφήστε με καλέ, έχω αργήσει!

-Πού είναι το βιβλιάριό σας;

Ψάχνει τις τσέπες. Άδειες. Ούτε κλειδιά, ούτε τίποτα.

-Τι γιατρός είναι; Πώς λέγεται;

-Κ...ας.

-Πάτε να σας γράψει φάρμακα;

-Ναι.

-Πόσο πληρώνετε;

-Δεν πληρώνω.

-Και τα φάρμακα;

Δεν απαντούσε μετά. Σαν να αποσυντονίστηκε. Την έβαλα να καθίσει στο πεζουλάκι. Την κρατούσα. Δεν διαμαρτυρήθηκε. Συνέχισε να αναπνέει όπως πριν, λίγο λαχανιασμένα. Όλοι υποθέτουμε λόγω ζέστης. Μύριζε γιαγιαδίλα.
-Μη με κρατάτε άλλο, πρέπει να φύγω!
Κανείς μας δεν την πίστευε. Θέλαμε να νομίζουμε ότι οι ισχυρισμοί της ήταν αλήθειες με λίγα ψέμματα και όχι το αντίστροφο. Γι'αυτό περιμέναμε υπομονετικά. Αρχίσαμε να ξεφυσάμε κι εμείς μαζί της. Το περιπολικό δεν εμφανιζόταν. Η κυρα Βούλα άλλοτε ηρεμούσε σαν να μη συνέβαινε τίποτα και άλλοτε πανικοβάλλονταν. Αυτό μας τρόμαζε ακόμα πιο πολύ, αλλά κρατούσαμε την ψυχραιμία μας.
Ήρθε η αστυνομία. Περιγράψαμε την κατάσταση. Ο αστυνομικός της χαμογελούσε συγκαταβατικά. Πήραν τα στοιχεία μου, τυπικά για παν ενδεχόμενο.
-Έλα γιαγιά μαζί μας.
Της άνοιξαν την πόρτα. Σαν πριγκίπισσα με νυχτικιά. Μπήκε ανενόχλητη στο περιπολικό. Είχε σταματήσει να φέρνει αντιρρήσεις. Δεν μας κοιτούσε πια.

Γυρνώντας σπίτι ξέσπασα σε κλάματα. Σκεφτόμουν τη δική μου γιαγιά. Οι γείτονες την γυρίζουν πότε πότε στο σπίτι γιατί χάνει το δρόμο της. Ακόμα και άγνωστοι καμιά φορά. Δεν το παραδέχεται πως μπερδεύται. Λέει πως πήγαινε σε μια γειτόνισσα. Μισές αλήθειες μισά ψέμματα. Τα ρούχα μου μυρίζανε γιαγιαδίλα.

Serpico

     Το ύφος όταν τα ξέρεις όλα και δεν μπορείς να μιλήσεις.

      
      Το λεγόμενο «ε ρε και ν'ανοίξω το στόμα μου»

    Το πνίξιμο όταν το ήθος σου και η αξιοπρέπεια σού επιβάλλουν να φύγεις μακριά γιατί έχεις αντιληφθεί τη σαπίλα που υπάρχει τριγύρω. Σε όλους ανεξαιρέτως, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, από τον πιο καινούργιο μέχρι τον πιο παλιό. Από τον πιο άσχετο μέχρι τον πιο βαθιά χωμένο.

    Όσο ανεβαίνεις έρχεσαι αντιμέτωπος με όλο και περισσότερα εμπόδια, που προσποιούνται παροχή βοήθειας και υποκρίνονται τους συμπαραστάτες στο έργο που διατείθεσαι να αναλάβεις. Κάποιοι τολμούν λόγω θέσης και συμφερόντων να σε επαινούν και να σε θαυμάζουν για την άξια συμπεριφορά σου. Άλλοι δε διστάζουν να σε υποσκάψουν εμμέσως πλην σαφώς. Γίνεσαι έξυπνος και αποκτάς εμπειρία μέσα από την ίδια τη διαδικασία του ελιγμού. Εξοικειώνεσαι με την αποφυγή των λάκκων μόνο όταν φτάσεις στο χείλος τους.

      Προσπαθείς να ξεπεράσεις τα τείχη χωρίς να διαφθαρείς και το τίμημα αυτής της προσπάθειας είναι να καταντάς δακτυλοδεικτούμενος. Επειδή έμαθες να κάνεις μόνο το σωστό. Δε σε νοιάζει. Έφτασες ως εδώ γιατί αυτό ήταν το όνειρό σου. Κράτησες κοντά σου αυτούς που, ακόμα και φοβισμένοι, σε ακολούθησαν. Ή τουλάχιστον έτσι έδειχναν, μέχρι που κι εκείνοι, με το πλήρωμα του χρόνου και των συνθηκών, σε πρόδωσαν.

     Προσχεδιασμένα ή τυχαία. Πώς προδίδεις κάποιον τυχαία;

     Ηθελημένα ή μη. Γίνεται κάτι όντως εξ ολοκλήρου χωρίς να το θέλεις;

    Από μέσα τους ξέρουν ότι είσαι τίμιος. Αυτό φοβούνται. Ότι είσαι ο μόνος καθαρός εκεί μέσα. Κανείς δεν κατάφερε να σε εκβιάσει. Μόνο η συνείδησή σου. Σε αυτό αρκέστηκες. Και μ' αυτό πορεύτηκες.

Σπόρια

Τέλη καλοκαιριού. Απόγευμα Κυριακής. Περπατάς στα τσιμεντένια στενά αλλάζοντας πεζοδρόμιο κυνηγώντας μια σκιά. Το κουτάβι σε τραβάει στα κολωνάκια & τα παρτέρια. Η μυρωδιά του νυχτολούλουδου αρχίζει ν'αναδύεται τέτοιες ώρες & τώρα τραβάς εσύ το μαλλιαρό τετράποδο προς τα'κεί. Μαύρα σταφιδιασμένα σποράκια κρεμιούνται έτοιμα να πέσουν & αυτά στη σκιά του πεζοδρομίου. Μαζεύεις μερικά & τα κρατάς μέχρι το σπίτι. Σκέφτεσαι αν έχουν καμιά ελπίδα μέχρι του χρόνου οπότε τα φυλάσσεις σ'ένα αυτοσχέδιο φακελάκι από φειβολάν. “Φυτέψτε μετά τα κρύα της άνοιξης.” Τα χώνεις ανέλπιστα στις γλάστρες. Λίγες μέρες μετά η αγωνία σου εκτονώνεται με την εικόνα του βλαστού που κατορθώνει να ξεπεταχτεί απ'το νωπό χώμα. Η φύση μάς θυμίζει πως η ζωή μπορεί να αργεί να χαμογελάσει αλλά κάποτε θα συμβεί κι αυτό.

Darwin's omission

    Να και κάτι που δε φρόντισε ο Κάρολος να επισημάνει. Όλες οι θεωρίες αμφισβητούνται, κάθε σημείο τους μπορεί ν'αποτελέσει αφορμή διχογνωμίας αλλά και έναυσμα επέκτασής τους, βάσει νεότερων αποδεικτικών στοιχείων. Μία θεωρία είναι και αυτή της εξέλιξης. Όχι απλώς δεδομένη σαν αξίωμα, η επιστήμη φροντίζει να ξεσκονίζει κάθε σπιθαμή της ανθρωπότητας. Οι μηχανισμοί της εξέλιξης, ανεξάρτητα του ρυθμού και της πορείας της, διέπονται από προσαρμογή. Φαίνεται στατική αλλά επί της ουσίας είναι δυναμική.
   Ο ακριβής ορισμός του πρωταγωνιστή της εξέλιξης, του λεγόμενου «γονιδίου» είναι ακόμα ανολοκλήρωτος. Το ίδιο συμβαίνει και για το αναπόσπαστο συστατικό της ζωής, αυτό που πολλοί το λένε «αγάπη». Όσο και να προσπαθείς να την ορίσεις, ξοδεύεις λέξεις χωρίς εν τέλει να μπορείς να την περιγράψεις πλήρως. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ενυπάρχει μέσα στην εξέλιξη της ζωής εκ των ων ουκ άνευ. Αλλάζει μορφές, διάρκεια και ένταση, οι αλλαγές της είναι φανερές στους οργανισμούς. Προχωράει μπροστά, χρησιμοποιώντας ως βάση το παρελθόν αλλά ποτέ δεν είναι εντελώς ίδια. Σ' αυτό έγκειται η μοναδικότητά της. Και σ'αυτούς που την έχουν ζήσει, τίποτα δεν είναι ίδιο. Δε ζεις χωρίς αυτήν. Δεν εξελίσσεσαι σαν ον, χάνεις την ουσία της ύπαρξής σου. Love's inside our evolution...

Δημιουργική γραφή attempt #2

Μην τα ξαναλέμε τα εισαγωγικά. Είναι προφανές ότι το παιχνίδι είναι εθιστικό. 

1. Δάνειο

2. Τρίχες

3. Πάγκος

4. Κλειδιά

5. Ήλιος

     Σφαλισμένα παντζούρια και τα ξύλινα στόρια τραβηγμένα μέχρι το πάτωμα. Κατάλαβε ότι είχε ξημερώσει όταν άκουσε τα σπουργίτια κι όταν μια μικρή αχτίδα ήλιου πέρασε απ'το στραβό φύλλο της γρίλιας. Άλλη μια Δευτέρα στα μέσα της άνοιξης. Σκέφτεται πότε κιόλας πέρασε. Και πού να'ναι κρυμμένη η υπόλοιπη.

-Επ ξυπνήσαμε; αγουροξυπνημένα μάτια, μαλλιά μπλεγμένα και ύφος παραπονιάρικου γατιού. Κάνε πως δε με είδες. Ο καφές σου είναι στον πάγκο, βάλε πόση ζάχαρη θες..

-Περίμενε, άσ'τον καφέ, είναι κλειδωμένα κάτω.. να πάρει η ευχή με τις φοβίες των ενοίκων.. Φοράει τα παπούτσια λυτά και βάζει τα κλειδιά στην τσέπη της πιτζάμας. Πίνει μια γουλιά.

-Φτουυ.. πίκραα.. ζάχαρη ούτε στάλα;

-Σε είπα βάλε όση θες.

Τον παρατάει στο τραπεζάκι κι ανοίγει την πόρτα. Η διαφορά θερμοκρασίας απ'το σαλόνι στο διάδρομο σηκώνει τις τρίχες και ξυπνάει το σώμα για τα καλά.

     Γυρίζει στο διαμέρισμα και κάθεται στον καναπέ. Η τηλεόραση έπαιζε ξεχασμένη από το βράδυ ταινία και τώρα ειδήσεις. Στα παράθυρα μιλάνε για καταθέσεις, δάνεια, οφειλές. Ξύπνησε ο λαός.

-Πού είναι ο καφές γαμώ τ.. Ξανασηκώθηκε. 5 βαθμοί έξω. Άνοιξη σε λέει μετά.

Knowing each other

"Getting to know others in the way that fosters closeness means coming to understand them from their own perspective. This is substantially different from how we usually “know” people. We tend to believe we know someone when we’ve interacted with him a lot and developed our own theory of “how he is.” But to create closeness you must, above all else, understand how he sees himself.

Once you can see him from his own perspective, the next step is to start communicating that you care about him. In other words, show him you’re interested, engaged, and invested in his happiness and well-being. This doesn’t mean becoming “concerned” or worried about his well-being, which is really just you dumping your anxieties onto the other person, it simply means communicating that he matters to you."

from Loneliness Has an Antidote and You’ll Never Guess What It Is:
http://psychcentral.com/blog