Τέλη καλοκαιριού. Απόγευμα Κυριακής. Περπατάς στα τσιμεντένια στενά
αλλάζοντας πεζοδρόμιο κυνηγώντας μια σκιά. Το κουτάβι σε τραβάει στα
κολωνάκια & τα παρτέρια. Η μυρωδιά του νυχτολούλουδου αρχίζει
ν'αναδύεται τέτοιες ώρες & τώρα τραβάς εσύ το μαλλιαρό τετράποδο
προς τα'κεί. Μαύρα σταφιδιασμένα σποράκια κρεμιούνται έτοιμα να πέσουν
& αυτά στη σκιά του πεζοδρομίου. Μαζεύεις μερικά & τα κρατάς
μέχρι το σπίτι. Σκέφτεσαι αν έχουν καμιά ελπίδα μέχρι του χρόνου οπότε
τα φυλάσσεις σ'ένα αυτοσχέδιο φακελάκι από φειβολάν. “Φυτέψτε μετά τα
κρύα της άνοιξης.” Τα χώνεις ανέλπιστα στις γλάστρες. Λίγες μέρες μετά η
αγωνία σου εκτονώνεται με την εικόνα του βλαστού που κατορθώνει να
ξεπεταχτεί απ'το νωπό χώμα. Η φύση μάς θυμίζει πως η ζωή μπορεί να αργεί
να χαμογελάσει αλλά κάποτε θα συμβεί κι αυτό.
