Γενέθλια

1:23pm -Καλημέρα! Είδα κάτι ευχές προς εσένα στο news feed. Έχεις γενέθλια;
1:48pm -Ξέρω 'γω, δεν το θυμάμαι αλλά για να το λένε μάλλον σήμερα γεννήθηκα.
1:53pm -Χαχα! Χρόνια πολλά και καλά!! Χρόνια Πολλά κάθε μέρα!
1:56pm -Κάθε μέρα, όλη μέρα, όχι μόνο σήμερα.
1:58pm -Χαχα κι εγώ τα ίδια λέω. Δεν μ' αρέσουν οι ευχές στα γενέθλια.

Chat Conversation End

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, απομυθοποιείται -ολικώς ή μερικώς- η έννοια των γενεθλίων, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου -μην πάει ο νους σας μόνο στις γυναίκες, δεν αναφέρομαι στο κρύψε-χρόνια τρικ: «μετά τα -άντα δε γιορτάζουν χρυσή μου τα γενέθλια».

Αν το πάρουμε αντικειμενικά, πόθεν πώς να γιορτάζω ένα συμβάν που δεν θυμάμαι; Θα μου πεις, και την επέτειο του Πολυτεχνείου τη γιορτάζεις με νταβαντούρια ενώ δεν την έζησες -για να μην πω για την επέτειο του '40 κ.λπ.. Εντάξει, πολύ αντικειμενικά το πήρα και νομίζω δε μας κάνει αυτή η προσέγγιση. Ας το πάρω αλλιώς λοιπόν.

Το ζήτημα του να μην πανηγυρίζω «μετά...γλυκών και λαμπάδων» τη γενέθλια ημέρα -που μου έχει δώσει αν μη τι άλλο και ένα ζώδιο και έναν ωροσκόπο και έναν αστρολογικό χάρτη και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο ακόμα- το υποστηρίζω ακριβώς επειδή μπορώ και γουστάρω να γιορτάζω τη ζωή κάθε μέρα & οποιαδήποτε στιγμή. Η θεωρία είναι κάθε άλλο παρά επιφανειακή. Και εξηγούμαι. Τη στιγμή που κουράζεσαι και πασχίζεις να βγάλεις τα προς το ζην, βρίσκω ανούσιο & κενό να παριστάνεις τον χαμογελαστό εορτάζοντα μία μέρα του χρόνου για μερικές ώρες επειδή "έτσι είθισται" ή "τιμής ένεκεν". Κυρίες μαμάδες και κύριοι μπαμπάδες, νομίζω πως αν κάποιος έπρεπε να γιορτάζει είστε εσείς, που καταφέρατε και φέρατε στον κόσμο ένα νέο πλάσμα.

Να γιορτάζετε που αναθρέψατε ένα παιδί.
Αν δεν δημιουργήσατε ενήλικα μην γιορτάζετε, έχετε αποτύχει.

(τροποπ. Robert James Waller, The bridges of Madison County)

Και σκεφτείτε και το εξής. Κάποτε το γεγονός των γενεθλίων δεν γιοταζόταν καν. Κι όταν λέμε κάποτε δεν εννοούμε το χρυσό αιώνα του Περικλέους, μιλάμε για 50 χρόνια πριν. Ούτε δώρα ούτε τούρτες με κεράκια. Φερ’ ειπείν, ο παππούς μου δε γνωρίζει ακριβώς πότε γενήθηκε. «Το μόνο που ξέραμε είναι ότι ‘οι ροδιές ήταν φορτωμένες’ -έτσι είχε πει η μάνα μου». Γι’αυτό διάλεξε να δηλώσει στην ταυτότητά του μία μέρα του Οκτώβρη, έτσι για τα τυπικά. Γιορτάζονταν μόνο η ονομαστική εορτή και αυτό λόγω θρησκείας και αγίων -που και το ίδιο το όνομα με θρησκευτική τελετή το παίρνουμε. Προστέθηκε επομένως μία ακόμα γιορτή, μία ακόμα αφορμή για ψώνια και αγορές, όπως έχει επισφραγιστεί με δώρα και η Γιορτή της Μητέρας και η Γιορτή των Ερωτευμένων.*

Εν κατακλείδι, η ενέργεια και η σημασία που δίνουμε στην κάθε μέρα εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Δεν πρόκειται για ματαιωτική και απαξιωτική σκέψη. Τουναντίον, τιμάς ρεαλιστικά, με ελεύθερη βούληση, χωρίς κοινωνικά «πρέπει» και ηθικά «επιβάλλεται» την ημέρα που διάλεξες να βγεις από τη μήτρα της μητρός σου. Δεν τη θυμάσαι αυτή την ημέρα αλλά τη θυμούνται οι δικοί σου άνθρωποι. Να ξέρεις όμως ότι αν θυμάσαι να γιορτάζεις την ύπαρξή σου καθημερινά, τότε άνθρωπέ μου, θα ‘χεις κάθε μέρα γενέθλια. Αν μάλιστα σε θυμούνται και σε αγαπούν αυτοί που έχεις κοντά σου, τότε θα ζεις μια γιορτή σε όλο της το φόρτε, που ούτε πυροτεχνήματα, ούτε δώρα αξίας ούτε τούρτες με σαντιγύ δεν την ξεπερνούν. (‘Νταξ’ για το τελευταίο μην παίρνεις κι όρκο.)

*Θα ‘θελα να ‘ξερα, στη γιορτή του αυγού (Παγκόσμια Ημέρα Αυγού, 2η Παρασκευή του Οκτώβρη), πώς εύχονται; Κάνουν δώρο αυγά; Σοκολατένια όπως το Πάσχα; Ή τα παίρνουν έτοιμα από καρτέλα κι επειδή είναι κινητή εορτή τα πετούν ο ένας στον άλλον; Ωμά ή βραστά για σασπένς.