Κάθε σταγόνα κι ἕνα ἐσύ,
ὅλη τὴ νύχτα
ὁ ἴδιος παρεξηγημένος ἦχος,
ἀξημέρωτος ἦχος,
ἀξημέρωτη ἀνάγκη ἐσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σὰν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρὺ νὰ διηγηθεῖ
καὶ λέει μόνο ἐσύ, ἐσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ἔνταση μονολεκτική,
τὸ ἕνα ἐσὺ σὰν μνήμη,
τὸ ἄλλο σὰν μομφὴ
καὶ σὰν μοιρολατρία,
τόση βροχὴ γιὰ μιὰ ἀπουσία,
τόση ἀγρύπνια γιὰ μιὰ λέξη,
πολὺ μὲ ζάλισε ἀπόψε ἡ βροχὴ
μ' αὐτή της τὴ μεροληψία
ὅλο ἐσύ, ἐσύ, ἐσύ,
σὰν ὅλα τ' ἄλλα νἀ 'ναι ἀμελητέα
καὶ μόνο ἐσύ, έσύ, ἐσύ.
(Κική Δημουλά, Τὰ πάθη τῆς βροχῆς, ἀπόσπασμα)
