Κάτι έχεις στο αυτοκίνητό σου

Μερικοί δεν έχουν απολύτως τίποτα! Αυτοί μάλλον μόλις το πήγαν για εσωτερικό πλύσιμο ή (ακόμα πιο πιθανόν) είναι τόσο τακτικοί και ιδεοψυχαναγκαστικοί που αν βρεθεί το παραμικρό διαφημιστικό φυλλάδιο, απόδειξη διοδίων, ποτήρι από take-away καφέ, ψίχουλο από τυρόπιτα σφολιάτα και λοιπά ρυπαρά κατ' εκείνους αντικείμενα, το εξαφανίζουν απευθείας για να παραμένει άδεια και ανέκφραστη η καμπίνα του αμαξιού τους. Ανέκφραστη, ναι!

Ένα χαριτωμένο παράδειγμα με λούτρινα στο αμάξι. #Not!

Μα ακριβώς αυτό, διότι το να έχεις κάποια πράγματα στο αμάξι θεωρείται εξωτερίκευση της εσωτερικής σου κατάστασης, έκφραση της ιδεολογίας και της προσωπικότητάς σου, αποτύπωση της καθημερινότητάς σου, σ' ένα χώρο που στο κάτω κάτω -είτε ευρύχωρος είτε όχι- είναι τα ολίγα κυβικά μέτρα που περνάς τις ώρες σου μέσα στην εβδομάδα. Αυτός ο χώρος έχει το δικαίωμα και οφείλει να βρίσκεται σε συνάρτηση με το τι είσαι -προσωπική μου άποψη πάντα. Σαν ένα δεύτερο σπίτι σου. Πρόκειται φυσικά για το φαίνεσθαι, αλλά σίγουρα σε ένα βαθμό, μικρό ή μεγάλο, αντικατοπτρίζει το είναι.

Έχω λοιπόν την τάση όταν περνάω δίπλα από ένα αμάξι να κοιτάζω μέσα ασυναίσθητα -όχι, δεν φτάνω σε αντίστοιχη κατάσταση με αυτήν του συνταξιούχου δικαστή στην κόκκινη ταινία του Kieslowski, μην τρελαθούμε κι όλας! Αλλά πώς όταν περνάς ρε παιδί μου από ένα ισόγειο διαμέρισμα με ανοιχτό παράθυρο, που το βλέμμα σου μπορεί να γυρίσει προς τα'κείθε αν είναι τραβηγμένη η κουρτίνα; και θα κοιτάξεις για ένα-δύο δευτερόλεπτα τα πρόσωπα, το φωτιστικό στο ταβάνι, τη γλάστρα στο περβάζι..; Ε, κάπως έτσι. Μόνο που εδώ βλέπεις απλώς άψυχα αντικείμενα, που όλα έχουν πάντα κάτι να πουν.

Η υψηλή θερμοκρασία που αναπτύσσεται στο αμάξι

κατά τους καλοκαιρινούς μήνες αντενδείκνυται

για την αποθήκευση make-up.

Στο μπροστινό μέρος αρχικά, στο μεσαίο καθρέφτη κρέμονται από ένα έως και όσα-έχουν-ευχαρίστηση/ανάγκη-οι-οδηγοί σταυρουδάκια, φυλαχτά, εικονίτσες, κομποσκοίνια, ματάκια για το μάτι παύλα μάτιαγμα παύλα ξεμάτιαγμα. Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Σωστό εικονοστάσιο όπου μπορούν μάλιστα ν'απευθύνονται οι οδηγοί κατά περιστάσεις με εκφράσεις τύπου «βόηθα Παναγιά μου» όταν είναι πήχτρα στην κίνηση οι δρόμοι, ή και οι πεζοί «ωχ Παναγία μου!» αλά Χάρυ Κλυνν στο Made in Greece (1987),

ή «γ@#% την Παναγία μου/σου» σε κάθε παρανομία τ' αλλουνού που περνάει ξυστά από μπροστά σου ενώ είχε stop, κ.ο.κ.. Κι επειδή το 'χεις μπροστά σου εκείνο στο οποίο απευθύνεσαι, είσαι λίγο-πολύ εντάξει με αυτό.

«Πατητός και τσίτα τα γκάζια.....»

Στα πίσω καθίσματα και πάνω από το πορτ-μπαγκάζ -εκεί όπου συνήθως κοιτάζω και τις περισσότερες φορές- κείτονται λούτρινα αρκουδάκια, κουδουνίστρες, βρεφικά καθισματάκια & παιχνίδια σε αμάξια με αυτοκόλλητο baby on board. Αυτό με τα λούτρινα βέβαια το βρίσκεις και σε αμάξια από κοκόνες, οπότε δεν είναι κανόνας για τα παιδικά καθίσματα. Τα μπλουζάκια δε που κολλούσαν στο πίσω τζάμι με βεντουζάκια πλέον δεν τα βλέπω συχνά. Είτε γιατί ξεφούσκωσε εκείνη η μόδα να'χεις συνθήματα όπως Νέα και ωραία, Νύχτα το πήρα, Συμβουλές δε δέχομαι από κανέναν, μαλακίες κάνω και μόνος μου και άλλα έξυπνα, είτε γιατί τα βεντουζάκια πολυμερίστηκαν. Γιατί είναι Made in China.
Βιβλία, περιοδικά, στοίβες χαρτιών, φάκελοι, CD, αυτό το όλο-και-κάπου-θα-σου-χρειαστεί πακέτο με χαρτομάντηλα, μαξιλαράκια για τους συνεπιβάτες, ένα ρούχο της δουλειάς. Αυτά είναι πολύ συνήθη.

Αυτό που πραγματικά λατρεύω όμως, είναι η εποχιακή διακόσμηση του αμαξιού: επίτηδες ή από συνήθεια, στο χώρο πάνω από το πορτ-μπαγκάζ αφήνονται αντικείμενα αναπόσπαστα για την έξοδό σου ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Ψάθινα καπέλα τους καλοκαιρινούς μήνες, ακόμα και λουλουδένια στεφάνια την άνοιξη. Το χειμώνα μάλιστα, μπορεί να δεις μία παλαιού τύπου ομπρέλα, ή κι εκείνες τις πτυσσόμενες που γυρνάνε ανάποδα στο άψε σβήσε (ή μάλλον φύσηξε). Κάποιο μάλλινο κασκόλ και σκούφο, μια ζακέτα.

Αυτή είναι η καθημερινότητα του κάθε οδηγού. Αυτή ζει και αυτή προβάλλει. Δείξε μου πώς-έχεις-το-εσωτερικό-του-αμαξιού-σου να σου πω ποιος είσαι.
Κι αν αναρωτιέστε τι έχω εγώ στο δικό μου αυτοκίνητο, το μόνο σίγουρο είναι αυτό: Τρίχες. Πολλές τρίχες. Τούφες διάσπαρτες σ' όλο το σαλόνι και τα χαλιά. Μαδάει ο Βίτο.

Συνοδηγός. «Τρίχες baby, τρίχες.»

Όσον αφορά την εποχιακή διακόσμηση, πώς θα μπορούσα να μην την υιοθετούσα κι εγώ με σειρά μου, μιας και άλλωστε μ' αρέσει να το βλέπω και στα υπόλοιπα αμάξια. Ψάθινο καπελάκι με υφασμάτινα λουλούδια λοιπόν, για το καλοκαίρι. Κλασσική ομπρέλα με κυρτό χερούλι και μάλλινο μπερέ το χειμώνα.
Αυτό είναι το αμάξι! Προσωποποιημένο.

Με μέτρο πάντα, μην το κάνουμε λατέρνα..!!