Πόλεμος πυ-ρη-νι-κός!

Φολκλόρ. Κιτς. Μπουζουκίλα. Η αγία τριάδα στη μυσταγωγία των πανηγυριών. Και σήμα κατατεθέν το echo delay, εκεί όπου η φωνή φεύγει, επιστρέφει, ξαναφεύγει & ηλεκτρίζει μαζί εσένα & τη μικροφωνική εγκατάσταση που βραχνιάζει μεταμεσονύκτια. Αν έχεις πάει σε πανηγύρι & δεν έχεις ακούσει τη λέξη «αγάαααπηηη πηηη πηηη πηη πη» να σκάει σε πέντε διαφορετικά ηχεία με καθυστέρηση 0,8 δευτερολέπτων & υπόκωφο πάθος που κάνει αντίλαλο μέχρι τη βρύση του χωριού, τότε μη συνεχίσεις το διάβασμα παρακάτω. Γιατί αυτό ανήκει στο βασικό κεφάλαιο της βίβλου του πανηγυριού. Αν δεν τρίζουν τα πλαστικά ποτήρια με ρετσίνα πάνω στο χαρτοτραπεζομάντηλο, δε ζεις τη δραματοποίηση επιπέδου λαϊκής τραγωδίας.

Όσοι/ες από εσάς είστε μύστες, θα ξέρετε σίγουρα ότι στα καραμπινάτα πανηγύρια γίνεται... πόλεμος πυ-ρη-νι-κόοος! Αυτή η φράση δε θα μπορούσε να ανήκει σε κανέναν άλλον παρά στον πιο καλτ σύγχρονο παναγυριάρικο ραδιοφωνικό παραγωγό, θρυλικό για το στυλ της εκφώνησης & της λαϊκής τρέλας & υπερβολής, τον επικό Blackman. Το vibe που σου μετέφερε ήταν λες & βρισκόσουν ήδη πρώτο τραπέζι & είχες κατεβάσει το πρώτο χλιαρό μπυρόνι την ώρα που δεν είχε προλάβει ακόμα να στερεοποιηθεί το λιπάκι που έσταζε απ' τη γουρνοπούλα στη λαδόκολλα.

Τα πανηγύρια είναι γλέντι εγγυημένο.

-Μόνο που...

-Μόνο που τι ρε Κωνσταντίνε;

Μόνο που εγγυητές είναι μία

σκιώδης βιομηχανία «καλλιτεχνικής μπίζνας»,

όπου πολιτιστικοί, αθλητικοί

& κάθε λογής άλλοι σύλλογοι

σε χωριά & κωμοπόλεις λειτουργούν ως

διοργανωτές-χορηγοί-φορείς-άλλοθι

του κάθε λαϊκογλεντιού,

από Γιορτή Βραστής Μελιτζάνας Φλάσκας

μέχρι Κολοπετινιτσιώτικο Αντάμωμα.

Σύμφωνα με φίλο που έχει φάει τα πανηγύρια με το κουτάλι (& τη γκιόσα με το πιρούνι), οι πανηγυριώτικες κλαρινοβραδιές με ντέφι & γαρύφαλλα κάνουν επιτυχία γιατί η είσοδος μπορεί να ξεκινάει από 3ευρο αλλά τα μαύρα πάνε σύννεφο -πιο πιθανό είναι ν' ακούσεις live τη Φουρέιρα σε χωριό του Μαινάλου παρά να πετύχεις POS στην είσοδο. Και ποτέ μην αμφισβητείς αυτούς τους φίλους με βαθιές εμπειρίες χωμάτινου παρκαρίσματος. Απλώς δε θα αποκαλύψουμε ποιος μας το είπε γιατί αγαπάμε τα πανηγύρια & δε θέλουμε να μας κλείσουν την πόρτα στη γκιόσα. Όσο για τη bonus πραγματικότητα; το πραγματικό εισόδημα των τραγουδιστών είναι σαν τα φαντάσματα: όλοι μιλάνε γι' αυτό αλλά κανείς δεν το έχει δει.

Δε θα ήταν όμως πλήρες το αφιέρωμα στην εμπειρία των πανηγυριών αν δεν στεκόμασταν & λίγο να χαζέψουμε στους πάγκους, που είναι από μόνοι τους η μικρογραφία του ελληνικού σουρεαλισμού. Όχι πέστε μου, δεν αξίζει δική του παράγραφο το μίνι πολυκατάστημα χωρίς ταμειακή που είναι ταυτόχρονα ψιλικατζίδικο, παιχνιδάδικο, κοσμηματοπωλείο; Γιατί αυτό είναι το απαύγασμα της θρησκευτικής εμποροπανήγυρης: εκεί που βλέπεις κομποσκοίνια, εικόνες & λιβάνια, να 'σου & το ζεβρέ κολάν & τα fidgets με ledάκια. Εκεί που βλέπεις πορτοφόλια Louis Vouton με μυρωδιά καμμένου πλαστικού, να 'σου & τα στριγκάκια δίπλα σε εικόνες του Αγίου Νεκταρίου. Όλα κοστίζουν 1 ευρώ, εκτός από εκείνα που κάνουν 5. Αν δεν είναι αυτό κερδοφόρα επιχειρηματική πρόταση για startup τότε εγώ να βάλω σαγιονάρα με κάλτσα. 

Και ναι. Τα πανηγύρια είναι τα ίδια κάθε χρόνο, οι ίδιες σπασμένες καρέκλες, το λαμέ λουλουδάτο φόρεμα με στρασάτο ντεκολτέ. Αλλά είναι & ο χορός του πιωμένου παππού που δεν καταλαβαίνει τίποτα από φόρους & ΦΠΑ, είναι το χωριό που το καλοκαίρι γεμίζει νέους, ζωή. Δεν αρνιόμαστε το κιτς & τη σαβουροσαπίλα. Έχει την τρόπο της να μας κάνει να την αποδεχόμαστε. Και να τη χορεύουμε. Και -όσο μπορούμε- θα είμαστε εκεί. Γιατί, άμα δεν πάμε εμείς να φάμε τη λουκανικιά τη χωριάτικη τη βέρα στο προαύλιο του παλιού δημοτικού σχολείου με τα γλομπάκια να κρεμώνται από πάνω, ποιος θα πάει; Οι τουρίστες;

(Φωτο-Πηγή: Kalavryta news)