Λεπτομέρειες

Πώς καμιά φορά εν τη ρύμη του λόγου αλλάζεις τη σειρά των λέξεων, αλλά εν τέλει μέσα από αυτή τη μικρή λεπτομέρεια συνειδητοποιείς ποια πλευρά της ζωής σου προτιμάς.

Περιληπτικά, αυτό που κάνω κάθε μέρα είναι να πειραματίζομαι πάνω σε εργαστηριακές τεχνικές και να βγάζω τα μάτια μου σε διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία.

Κατά πολλούς λέγεται:

κάνω διδακτορικό βγάζοντας τα προς το ζην.

Κατά ορισμένους άλλους λέγεται:

κάνω το Ούμπα Λούμπα του νοσοκομείου βγάζοντας την πίστη μου.

Τι λέω εγώ;

Και γαμώ τα διδακτορικά..!

Τι πραγματικά λέω;

Γαμώ τα διδακτορικά μου!!

Υ.Γ. Αν η μερκαπτοαιθανόλη σου μυρίζει σαν ντολμαδάκια τότε κάτι δεν πάει καλά.

Εραστής Ψυχών και Πεταλούδων

«Αυτοί που ακούς, αυτοί που θαυμάζεις έχουν γνώσεις, έχουν διαβάσει όλα τα σωστά βιβλία, τους φιλοσόφους, τους σοφιστές, τους σλογκανιστές. Όσο για μένα, διάβασα πολύ, με λάθος τρόπο κι όλα τα λάθος βιβλία. Οι σοφιστές καθόλου δε με ενδιέφεραν. Όλες οι τεχνικές της χειραγώγησης και της πειθούς με πλήττανε θανάσιμα.

Οι ξένες λύσεις δεν ξεκλείδωναν το πρόβλημά μου.

Πολύ νωρίς αφέθηκα στο παιχνίδι της σιωπής, της γοητείας. Παιδιά, ζώα, ενήλικες, τέρατα, ωραίοι, χαρά, ευφορία, θλίψη, πόνος έρωτας, στιγμές εξαίσιες, εκστατικές, αλλαγές, στροφές, αυτοκαταστροφές, αυτοκτονίες, αυτοαναίρεση, αφαίρεση, μπερδέματα, απώλειες, παγίδες, θείες στιγμές επικοινωνίας, έμπνευση, φαντασία, άρνηση, φόβος, θάνατος, ανάσταση, τα υλικά μου.

(...)

Σχέδιο: Αρλέτα

Φέρθηκα άγρια στην άνοιξή μου κι έσπασε και σκορπίστηκε.

Από τότε πρέπει να παραφυλάω για κάθε περαστικό θραύσμα.

Αυτοί που σου μιλάνε είναι σαν πεταλούδες -άνθρωποι, ωραίοι, πλουμιστοί, λαμπεροί, σαν τις «ψυχές». Σαν μόνο. Διαθέτουν όλα τα εξωτερικά γνωρίσματα, αλλά δεν είναι.

(...)

Ο προθάλαμος με τους μάγους-γιατρούς να σου λένε «Είναι στα χέρια του Θεού ο διασωληνωμένος λατρευτός σου», κι εσύ παραπαίοντας αρχίζεις να προσεύχεσαι αδέξια με την οξειδωμένη σου ψυχή και τη διακορευμένη πίστη σου αιμόφυρτες.

Ο Μύθος - το θαύμα μετά το τραύμα, ο από μηχανής θεός,

η Ανάσταση, η Λύτρωση, το Φως, το υπέροχο Σήμερα, το Αύριο.

Σου καταθέτω την κατακερματισμένη μου άνοιξη. Πολυτιμότερο δεν έχω.»

(Από Πού Πάνε Για Την Άνοιξη; Αρλέτα, εκδ. Καστανιώτη Αθήνα 1997, Απόσπασμα)

Δημιουργική γραφή attempt #1

Η φράση με παρέπεμψε όταν την πρωτοάκουσα στη σύνθεση ενός τραγουδιού ή ενός πεζογραφήματος. Η επεξήγησή της δόθηκε όσο πιο απλά και κατανοητά γινόταν, μιας και η θεωρητική αυτή έννοια απευθύνονταν σε ένα θετικό επιστήμονα.

«Δημιουργική γραφή είναι όταν σου δίνουν πέντε λέξεις ή δυο ή ακόμα κ μόνο μια ή μια εικόνα ή ένα τραγούδι κ εσύ με αυτό που θα σου δώσουν πρέπει να γράψεις είτε ένα κείμενο είτε ένα ποίημα είτε ένα σενάριο είτε μια ιστορία φαντασίας. Στο λέω γτ το έχω κάνει στο πανεπιστήμιο κ είναι εκπληκτικό σαν ασχολία.»

Έτσι τουλάχιστον μου την περιέγραψε στο chat ένα εξαιρετικό άτομο. Το «παιχνίδι» άρχισε αμέσως, μιας και μου φαινόταν ήδη πολύ ενδιαφέρον και τελικά έγινε ένα μαγικό ταξίδι. Οι λέξεις ήταν άσχετες μεταξύ τους. Αλλά όταν μπεις αυθόρμητα στο σκηνικό της ιστορίας που εσύ ο ίδιος κατασκευάζεις και γίνεσαι κομμάτι της, όταν μεταφέρεσαι νοερά στο περιβάλλον που οι ήρωές σου ζουν μία τυχαία στιγμή, στο τέλος χωρίς ακόμα να 'χεις καταλάβει το πώς, αισθάνεσαι ήρεμος και ανακουφισμένος. Έχεις μία ώρα, χωρίς αυστηρά όρια.

Οι λέξεις δόθηκαν. Το παιχνίδι άρχισε. Ή μάλλον, το παιχνίδι έχει μόλις αρχίσει.

1. Χώμα

2. Δόντια

3. Ανεμοστρόβιλος

4. Τρακτέρ

5. Νιαούρισμα

  

Ήταν ακόμα πολύ νωρίς. Ξημέρωνε αργά εκείνους τους μήνες. Την άκουσε να ξυπνάει και της ετοίμασε το πρωινό. Ζεστό γάλα στο τσίγκινο ποτηράκι, με το στραβό κουτάλι, λίγη ψίχα και θρυμματισμένο ανάλατο τυρί στο κουπάκι. Εκείνη σηκώθηκε και τα αργά συρτά της βήματα ακούγονταν στον παλιό μουσαμά. Τον κοίταξε με μισόκλειστα μάτια.

-Φόρεσες τα δόντια σου;

-Ποια; είπε εκείνη παραξενεμένη.

-Τα δόντια σου! ξαναείπε φωναχτά˙ η ησυχία του σπιτιού ήταν κι όλας παρελθόν.

-Αα.. ναι.

-Κάτσε να φας. Πάω να φέρω ξύλα.

Η αυλή σκοτεινή ακόμα. Η βρύση έσταζε ρυθμικά στο χώμα. Ο γέρος σήκωσε το τσουβάλι που κάλυπτε τις στοίβες με τα δρύινα στραβοκομμένα ξύλα. Η γάτα νωχελικά τον κοίταξε. Το νιαούρισμά της χάλασε την ηρεμία της αυλής.

-Ξουτ! Φύγε μωρή τσουράπω μη στα δώσω να τα φας! είπε και μάζεψε κάμποσα στα χέρια του.

Μπήκε μέσα και άρχισε να ανάβει το τζάκι.

-Φυσάει σήμερα, του είπε. Θα έρθει ανεμοστρόβιλος μου είπε η Σοφούλα.

-Ωχ Θεέ μου. Να ‘ρθεί να γλιτώσουμε.

Μόλις που άκουγες τα πρώτα βήματα των χωρικών στα υγρά δρομάκια. Σε λίγο θα άκουγες τις τσάπες στα κοντινά χωράφια και τα τρακτέρ να περνούν. Και η ησυχία του χωριού, μόλις φανεί ο ήλιος, θα’ναι κι αυτή παρελθόν.

Κ.Ο.Κ.

     Η καρδιά έχει τον δικό της κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Μην μπερδεύεστε, δεν εννοώ την κυκλοφορία του αίματος, αυτή διέπεται από νόμους φυσικής και χημείας. ...Ή μάλλον όχι, μπορεί να εννοώ ΚΑΙ αυτήν. Μην περιμένεις σαφή απάντηση από μία γυναίκα. Η οποία γυναίκα, μπορεί να μην ξέρει να ανταποκρίνεται σβέλτα στις απαιτήσεις των λεωφόρων, των σημάτων και των φαναριών, όπως επιβεβαιώνεται από τους άντρες, αλλά τόσο εκείνη όσο και εκείνος έχουν θέσει ένα δικό τους κώδικα κυκλοφορίας στην καρδιά και τον τηρούν πιστά, κατά γενική ομολογία.

Και επανέρχομαι λοιπόν.

Πολλές φορές βρίσκεσαι σε αδιέξοδο.

     Θέτεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο!

Και άλλοτε, φίλε, απαγορεύεται η στάθμευση.

    Και φυσικά, όπως παντού υπάρχει και μία εξαίρεση, το ίδιο ισχύει και για εδώ. Οι οδηγοί της καρδιάς όταν είναι αφηρημένοι χάνουν το δρόμο τους. Όταν βιάζονται παρανομούν, αδιαφορούν για απαγορεύσεις, παραβιάζουν προτεραιότητες, δεν ελέγχουν διασταυρώσεις. Μια δυο τη γλιτώνουν αλλά κάποια στιγμή αν συνεχιστεί αυτό σίγουρα δε θ'αργήσει να γίνει το κακό.

     Οπότε, αν τα οχήματα τη σκαπουλάρουν με λίγες γρατζουνιές έχει καλώς -την πας την καρδιά στο λαμαρινά, ή τέλος πάντων θα τα βολέψεις όπως-όπως. Αν όμως φας γερό τρακάρισμα.. εε λοιπόν, η ιστορία έχει ως εξής:

• Αν φταις, τα πληρώνεις εσύ ή σε καλύπτει η ασφάλειά σου -εν προκειμένω οι φίλοι σου. Μπορεί ν'αργήσει λίγο η καρδιά σου να ξανακυκλοφορήσει, αλλά κάποτε θα γίνει κι αυτό, υπομονή ρε γιωταχί. Έχουν κι άλλοι σειρά.
• Αν φταίει ο άλλος τότε απλά μένεις με τη ζημιά, το αναγκαίο κακό.. που πάλι θα την φτιάξεις. Και μετά θα'σαι πένα! Σαν καινούργιος.