Είναι κάτι περίεργες ώρες που συνειδητοποιείς πόσο άμεση ανάγκη έχεις να ενδώσεις στον πειρασμό. Σε έναν από τους πολλούς που σε περιτριγυρίζουν. Διότι ενώ όλο το βράδυ στο κρεβάτι θα παριστάνεις το αρνί στη σούβλα, θα σηκωθείς τελικά με το πρώτο φως της μέρας -προτού ξημερώσει αντενδείκνυται να περπατάς μόνος στο κέντρο- θα ντυθείς όπως όπως και θα πας να πάρεις ένα πακέτο. Θα φτάσεις μέχρι το περίπτερο κάτω στην Εγνατία, γιατί της γειτονιάς κανένα δε φέρνει τη μάρκα σου. Θα κάνεις το παν για να τα αποκτήσεις κι ας είσαι άυπνος κι ας σου μείνουν ρέστα ίσα ίσα για μια μπουγάτσα. Μετά θα είσαι σωματικά ικανοποιημένος αλλά ηθικά απογοητευμένος. Γιατί δεν κατάφερες να είσαι εγκρατής και υπομονετικός. Τι τού'θελες χαράματα να του καπνίσεις του μαγκούφκο; Πιες εκεί χάμω ένα καφέ και άσε τα πνευμόνια σου να καθαρίσουν! «Δε θα κατεβάζω πολύ τον καπνό μωρέ» θα σκεφτείς παρηγορητικά αλλά τα ίδια σκ@τ@ θα κάνεις -μαστίχα είναι μωρέ ο καπνός και δεν τον καταπίνεις;
Είπαμε, άπαξ και σου μπει η ιδέα στο μυαλό, δε θα σου φεύγει που να τραβάς τα μαλλιά σου -το έθεσα κόσμια γιατί είναι πρωί ακόμα. Άρα, πουλάκι μου, από το να στήνεις αυτί και να κοιτάζεις από την κλειδαρότρυπα, πάνε άνοιξε την πόρτα κι ας πάει στα κομμάτια. Μισή ντροπή δική σου και μισή του άλλου εκεί μέσα. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις, πίστευε ο ηδονιστής στην ομορφιά και παραδομένος στις αισθήσεις Oscar Wilde. Και αν δεν το κάνεις τώρα, ποιος ξέρει αν θα σου παρουσιαστεί ξανά η ίδια ευκαιρία στο μέλλον. Τι είναι προτιμότερο, να μετανιώνεις που το έκανες ή που δεν το έκανες; Μετά απ'όλα αυτά, ο καθένας θα κρίνει για τον εαυτό του.
