"For Stanislavsky the actor needed to tap their inner emotions to express or externalise them in a physical or oral manifestation. For Meyerhold movement and the development of the actor’s awareness of their body was of prime concern in this task – finding their way inside from without."
Δὺο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες νοοτροπίες στὴν θεατρολογία ἐκφράζουν οἱ ρωσικῆς καταγωγῆς σκηνοθέτες καὶ θεατρικοὶ παραγωγοὶ Konstantin Stanislavsky καὶ Vsevolod Meyerhold, σὲ σχέση μὲ τὸ πῶς ὁ ἠθοποιὸς ἐκφράζεται ἐπὶ σκηνῆς.
Ὁ πρώτος ὑποστηρίζει τὴν ἐκ τῶν ἔσω προσέγγιση τοῦ ρόλου ἀπὸ τὸν ἠθοποιὸ καὶ κατ' ἐπέκτασιν τὴν ἐξωτερίκευση τοῦ συναισθήματος μέσω τοῦ σώματος. Ἡ διέγερση τοῦ πνεύματος προηγείται τῆς σωματικῆς ἔκφρασης, ἡ ὁποία περιορίζεται στὴν περίπτωση ποὺ ὁ ἠθοποιὸς ἀδυνατεῖ νὰ αἰσθανθεῖ τὸ ρόλο του καὶ νὰ μπεῖ σ' αὐτόν. Ἀν ἡ ψυχή του εἶναι ἀλλοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἐρμηνεύσει, νὰ νιώσει, νὰ ἀγαπήσει τὸ ρόλο του καὶ νὰ γίνει ἕνα μὲ αὐτόν. Τὸ σῶμα του δὲν ὑπακούει γιατὶ ὑπόκειται στὸν περιορισμὸ τοῦ μυαλοῦ.
Ἀντιθέτως, ὁ Meyerhold εἶναι τῆς ἄποψης ὅτι οἱ κινήσεις τοῦ σώματος ἔχουν τὴ δύναμη νὰ συμπαρασύρουν τὸ συναίσθημα καὶ ἐπομένως, νὰ τὸ ἐξωτερικεύσουν ἤ ἀκόμα κὰι νὰ τὸ δημιουργήσουν ἐκ νέου. Ἐδῶ τὸ σῶμα παίρνει τὴν πρωτοβουλία καὶ τὸ συναίσθημα ἀκολουθεῖ. Ὁ ἠθοποιὸς κατ' αὐτὸν τὸν τρόπο δύναται νὰ προχωρήσει πέρα ἀπὸ τὶς ἤδη ὑπάρχουσες σκέψεις του καὶ νὰ φτιάξει καινούργιες, ὅπως τοῦ ὑποδεικνύει τὸ σῶμα του ποὺ τὸ ἄφησε ἐλεύθερο κὰι νὰ προχωρήσει τὸ ἔργο μόνος του δίχως περιορισμούς.
(Διαβάστε περισσότερα: http://theatrefutures.org.uk/stanislavski-centre/meyerhold-and-the-russian-avant-garde/)
